Kalymnos, een griekse mythe?

– Dáár waar de veerman niet meer dan €2.- wil hebben voor een overtochtje, terwijl er toch duidelijk €3.- voor staat aangegeven. En op de 2e overtocht zelfs alle vergoeding weigert,
– Dáár waar de ‘landlady’ van het appartement (Rita Studios), dat toch al bijna niks kost, elke dag een verse cake voor je bakt,
– Dáár waar een vervaarlijk uitziende stroper geen stroper blijkt te zijn, maar verlegen zonderling die in zijn jaszak een albino konijntje vertroetelt,
– Dáár waar op de vraag hoe laat de kerkdienst is, wordt geantwoord: “Ongeveer ná zevenen, als er mensen zijn.”

Dát is Kalymnos. En ook:
(lees verder)

– Een eilandje ter grootte van de NoordOost Polder, dat rondkomt van geiten, olijven, visserij en kleinschalig toerisme,
– Toch elk huis zijn eigen zonneboiler, elke straatlantaarn gevoed door eigen eigen zonnepaneel en keurig in de bergen verstopt een flink aantal windmolens,
– Een sub-tropisch klimaat, met maar 3 dagen regen per jaar,
– Een ongekend groot aantal klimrotsen met elk een eigen karakter. Naar wens zonovergoten of juist schaduwrijk. Boordevol goed beveiligde routes in alle moeilijkheids gradaties. En nog voldoende potentieel om te openen,
– Veel ongerept natuurschoon en ruige bergen, die door de spaarse vegetatie goed toegankelijk zijn, dan wel op (nauwelijks zichtbare) paden, dán wel daarbuiten.

 

 

Dáár hebben Renata en Elwin koning Winter uitgezwaaid, samen met een twintigtal klimvrienden. En ook:
– De vingers rauw geklommen op rots van de meest eigenaardige structuur. Kalk met chickenheads, bizar gevormde ‘tufas’ (druipsteen colonettes) en ‘brocoli’ bollen,
– Alle 3 de regendagen mee mogen maken, maar toch 9 van de 10 dagen geklommen. Kwestie van planning (geluk) en gebiedskeuze,
– Prachtige (hard-)looptochten gemaakt door de bergen. Met als uitschieter, op de ‘rustdag’, een 8 urige combinatie-run over de 2 belangrijkste bergruggen van het eiland. Bijna een toeristisch uitstapje, want de indrukwekkende vergezichten wisselden stuivertje met afgelegen kapelletjes, kluizenaars cellen en bont gekleurde bloempartijen. Maar ook sportief zeer lonend. Technische trails, messcherpe graten (waarbij ook vaak de handen uit de mouwen moesten) en lastige navigatie momentjes,
– Gezwommen in een zee die even helder als (nog) koud is,
– Als afsluiter de route ‘Wild Country’ (250m, 6a) geklommen, op zich al een legendarisch avontuur. Samen te vatten in:
Eerst anderhalf uur op ontdekkingsreis op het naastgelegen eiland Tolendos (= een 500mtr boven zee uitstekende bergtop), om de route te vinden. De 9 touwlengtes in 2½ uur afgeraffeld, om vóór het naderende onweer veilig beneden te komen. In verassend goede rots met platen, wat overhangend terrein en welgeteld 1 tufa (de passage treffend genaamd ‘reach for glory’). En dan onder de stapelwolken, toch eerst een half uur verder richting top spoedend. Om aan de andere kant van de berg, in 2½ uur weer naar beneden te haasten, via een labyrinth van steenmannetjes, door prikkelstruiken en langs diepe afgronden. Via een verlaten byzanthijns klooster, alweer een kapelletje en en passant een ontmoeting met moeder- en versgeboren baby geit.
Juist terug in het verlaten haventje aangekomen, barste de bui van moesson-gehalte, los. De buit was binnen. En wij ook, in een eigenlijk gesloten cafeetje met lekkend dak, waar met nog wat andere schuilers een houtkacheltje profisorisch aan de praat werd geholpen (wat nou scouts, een spuitbus met petroleum werkt uiteindelijk ook). Door de waardin, voorzien van grote mokken thee. Voor niks. En met de boot terug, ook voor niks dus.
– En verder nog wat empirische experimenten uitgevoerd om het glij-vermogen van een scooter te bepalen en om, heel origineel, een koffie pruttelaar tot ontploffing te brengen.

Wil ik besluiten met een bede aan meneer van Rompaay van de EU: Mag dat Kalymnos alstublieft een Idylle blijven?

 

En dank aan vriendin Paulien, voor het uitlenen van topo en kaart en de mondelinge tips.